همگرایی دیجیتال، به عنوان فعالیت جسمانی خوردن همراه با یک فرد (به صورت آنلاین یا آفلاین) با استفاده از اپلیکیشن های خوراک به وسیلة بینامتنیت اینستاگرام به سوی ارتباطی پایدار، مستلزم استفاده از مدل تلفیقی پیکره بنیاد در چارچوب تحلیل گفتمان تعاملی چندشیوه است. این مدل ما را قادر می سازد تا مناظرة حل ناپذیر میان کنش های اجتماعی و ابزارهای بیناکنش گر را بررسی کنیم. معناپردازی همگرایی دیجیتال ایرانی نگرش هایی را برای در نظر گرفتن ذائقة معنادار کاربر و عادات های آن ها فراهم می آورد که مبتنی بر نظام خوراک، از جمله انتخاب نوع غذا، روش های آماده سازی، ترتیب و شیوة غذا خوردن است. یافته ها نشان داد که هر چند اپلیکیشن های ایزی-پز و مامان-پز با بهره گیری از بینامتنیت اینستاگرام کنش های تعاملی اینستاگرام را برای سازوکارهای تعاملی اینستاگرام، بر برگزاری مراسم و چالش گسترش هم گرایی آفلاین تأکید دارند، هم گرایی آنلاین در اپلیکیشن مستر تیستر با اینفلوئنسری و در اپلیکیشن مایی با موکبانگ گسترش می یافت. همچنین، اپلیکیشن های دلینو و اسنپ فود با تجهیز سازوکار های تحویل غذا به افراد، از کنش های بیناکنش گری در اجرای همگرایی آنلاین-به-آفلاین بهره می برند.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی نقش شبکه اجتماعی اینستاگرام در توسعه برند شخصی، از منظر کاربران پرمصرف ایرانی در سال 1398 انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی ـ پیمایشی و ابزار اندازه گیری پرسشنامه بوده است. جامعه آماری پژوهش نیز کلیه کاربران پرمصرف در اینستاگرام را شامل می شود که تعداد دنبال کنندگان آنان زیاد است. چارچوب نظری پژوهش در حوزه برند شخصی، بر اساس مدل برند شخصی جنیفر آکر (1997) مشتمل بر 5 بعد شخصیت (صداقت، هیجان، شایستگی، کمال و سرسختی) تدوین شده است و حجم نمونه را 373 نفر از کاربران پرمصرف اینستاگرام تشکیل داده اند. نمونه گیری نیز به روش غیر احتمالی و گلوله برفی انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می ­دهد که استفاده از اینستاگرام در توسعه برند شخصی (در ابعاد صداقت، کمال، شایستگی، هیجان و سرسختی) تأثیر معناداری داشته است؛ همچنین مطابق نتایج رگرسیون چندگانه، از دیدگاه کاربران، شبکه اجتماعی اینستاگرام از میان ابعاد پنجگانه برند شخصی، بیشترین سهم را در توسعه بعد صداقت با ضریب بتای استاندارد شده (947/0) و کمترین سهم را در توسعه بعد شایستگی برند شخصی با ضریب بتای استاندارد شده (411/0) به خود اختصاص داده است.

مسئله ی اصلی مقاله ی پیش رو این است که آیا نظریه ی بینامتنیت-در شکل و روایت کلاسیک اش، یعنی آنچنان که ژولیا کریستوا، واضع لفظ بینامتنیت، آن را روایت و صورتبندی کرده است-می تواند در حکم یک روش برای فهم معنای زبان و متون دینی به کار آید؟ و اینکه با به کارگیری بینامتنیت می توان به یک معنای واحد، کامل و نهایی رسید؟ و به فرض حصول معنا، وضعیت عینیت فهم زبان دین و متون دینی چگونه خواهد بود؟ ضمناً به این پرسش نیز پاسخ داده ایم که با تأکید بر ویژگی بینامتنی متون، همچون پویایی و فرآوری مداوم متون، در جریان بینامتنیت، معنای متن می تواند همان مقصود نویسنده ی متن باشد؟ کریستوا بر دو مؤلفه سوژه و زبان در کنار ساختار، برای حصول معنا تأکید دارد با تکیه بر این دو مؤلفه ی مهم کریستوایی که اساس شکل گیری بینامتنیت را تشکیل می دهد بحث در دو محور بررسی می شود. 1. با در نظر گرفتن این نکته که معنا حاصل همکاری و پیوند زبان و سوژه است، عینیت فهم معنای گزاره های دینی و اساساً زبان دین در دو شکل مکتوب و گفتاری آن به چه نحو خواهد بود؟ 2. بینامتنیت امکان روشی برای فهم معنای زبان دین را فراهم خواهد کرد؟ که درنتیجه درخواهیم یافت کاربست بینامتنیت در وادی زبان دین به موجب پویایی زبان و سوژه ی سخن گو کریستوایی امکان حصول یک معنای واحد را نخواهد داشت و با توجه به این نتیجه عینیت فهم معنای زبان دینی فرضیه ای نادرست است و بینامتنیت در قامت یک روش برای حصول معنا به کار نخواهد آمد.